دستان خالی

چند وقتی است می نویسم و خط می زنم. هنوز نتوانستم رگ خواب کلمات را بدست بگیرم. سه سطر نوشتم که سهم این سه سطر یک سطر و نصفی خط زدن است. بیشتر دلم به حال خودکار و کاغذ می سوزد که عمرشان بی هدف به هدر می رود، مثل عمر من که دارد به آخر می رسد. از پایان نمی ترسم، از این می ترسم که سهمی نداشته باشم؛ مثل کشاورزی که کاشت تا برداشت کند ولی از کِشت چیزی نصیبش نشد. کشاورز غصه دستانش را نمی خورد حتی غم زحمتش را هم نمی خورد، درد او از بی ثمری است اینکه به آخر راه رسیده و سهمی ندارد. باز کلمه کم آوردم و باز هم کلمات را خط می زنم.